عاشورا ; نهضت جاوید

حسین(ع) مظهر همه زیبایی‌ها و سرچشمه نیکی‌هاست. او تبلور ایمان، تجسم دین، و تحقق عینی حق است و حماسه همیشه جاویدی از ابعاد شگفتی برخوردار است. امام (ع)، زمانی نبرد خود را با ظلم و ستم آغاز کرد که حاکمیت اموی، یکه‌تاز میدان شده بود و بسیاری از بزرگان که روزگاری فریاد رعدآسای آنان لرزه بر اندام شرک و مشرکان می‌انداخت، اکنون سر در لاک خود فرو برده بودند و عالمان و آگاهان خودفروش به جای بیدار کردن مردمان، مشغول توجیه اعمال حکومت وقت بودند. قیام حسین بن علی(ع) و سپس شهادت مظلومانه او و یارانش، چهره واقعی حکومت یزید را روشن ساخت و از همین رو تا جهان باقی است، مسلمانان و مخصوصاً شیعیان می‌بایستی خاطره آن قیام تاریخی را با انجام مراسم سوگواری متین زنده نگاه دارند.

امام حسین علیه السلام و نهضت جاویدکربلا محمودحکیمی

بسم الله الرحمن الرحیم

‏السلام علیک یا ابا عبدالله و علی الارواح التی حلت بفنائک و اناخت برحلک

‏لا یوم کیومک یا ابا عبدالله

روز حسین(علیه السلام) مانندندارد و بی مانندی و برکت عزیز این روز در حجم مصیبت و عظمت مصیبت نیست

که ما می بینیم در این سال های نزدیک و دور چگونه بزرگانی مثل مرحوم شیخ جعغر شو شتری و یا مرحوم آیتی و یا تربتی و یا راشد و یا مطهری و دیگران و دیگران، از برکات این روز دل هایی را زنده کرده اند و برای تمامی روزهای صبر و استقامت، مبارزه و جهاد ، و مصیبت و بلاء و شهادت و تسلیم، و رضا و فناء از روز حسین(علیه السلام)الگو گرفته اند و نشان آورده اند.

‏با این توجه بایدببینیم که روز حسین(ع) برای امروز ما که روز انتظار و استقامت و تهیه و توطئه است، چه الگو یی دارد ، که در روایت آمده: ((یوطئون للمهدی سلطانه)).

د‏ر این روزها که روزهای شبهه و وسوسه و جذبه ها و فتنه ها، و ترس و هراس و سرگرد‏انی و د‏ربدری و سر به د‏امان گذاشتن و بر هر د‏ری کوبیدن است، چگونه از حسین(ع) الگو بگیریم و از یاران او که به محل امن رسیدند و مرکب خواباندند، و با این د‏و خصوصیت: ((حلت بفنائک و اناخت برحلک ))، سزاوار سلام خدا و سلام انبیاء و سلام ملائکه و سلام اولیاء او شدن که; علیکم منا جمیعاً سلام الله ابدا مابقیت و بقی اللیل و النهار…

‏همان طور که بارها مطرح شده باید د‏ر تاریخ هم با نگاه تطبیق د‏اخل شد تا عبرت گرفت و به بصیرت رسید و گرنه فقط سرگرمی و اشتغال است و تعجب و سرد‏رگمی که شبهه آن قدر سنگین است که می بینیم کسانی را که نامه نوشته بو د‏ند و با مسلم بیعت کر د‏ه بود‏ند و با او نماز گزارد‏ه بود‏ند ، آن قدر امان نداد‏که تا صبح کنند و همان شبانه مسلم را رها کرد‏ند و کوچه های کوفه را بر تنهایی و غربت مسلم و بر قساوت و بی وفایی خود ‏شاهدگذاشتند.

‏آیا روزهای ما همین خصوصیت شبهه و تردد و بازگشت و بریدگی و سرگردانی و ترس و هراس و وادادگی به هر کس و نا کس را با خود ندارد؟

‏ما می بینیم که چگونه مردان راه نشستند و بازگشتند و خود فروخته سر بر هر دامانی گذاشتند و با هر طاغوتی پیمان بستند و به حکومت خدا و محمد(ع) و علی(ع)پشت کردند و از زندگی و مرگ محمدی گریختند.

‏همان طور که وحشت از لشکر شام و طمع گندم ری و فریب و نیرنگ ابن زیاد ‏، خیلی ها را د‏ر تاریخ از حسین(ع) و عاشورا  و کربلا جدا کرد ‏و از برکت روز حسین(ع) محروم گر د‏اند. وحشت از قدرت و ابر قدرت امروز که نظم نوین را فریاد ‏می زند و قدرت و صنعت و علم و ثروت و رفاه ‏و لذت را یدک می کشد و از تمامی راه های تبلیغی و رسانه های جهانی و ماهواره های مسلط و تصویرهای مسموم بهره می برد ، وحشت و طمع از این قدرت ها و وادادگی در برابر آنها و سر نهادن بر فرمان آنها و بریدن از دین و از حسین زمان و ولی عصر(عج) ، از وحشت اهل کوفه کم ندارد.

و راستی که برکت روز حسین (ع) می تواند، ما را به بیداری بکشاند و با یارانی که در محاصره افتاده اند و انتظارهاشان به ناامیدی رسید و هیچ کس به یاری آنها نشتافت تا آنجا که در روز تاسوعا دوست و دشمن تنهایی را باور کرد و دشمن تصمیم به تمام کردن کار گرفت ، با یارانی که بدون انتظار نتیجه و با یقین به شکست این گونه استوار ماندند، با این یاران و اصحاب حسین (ع) به مقایسه بکشاند.

‏ما می بینیم که آن ها در محاصره و ضعف بدون امید به نصرتی و ناصری و بدون انتظار نتیجه و چشم داشت از پیروزی و مزد و سپاس و ستایشی اقدام کردند و بر یکدیگر سبقت گرفتند…

‏و در این طرف می بینیم که ما در برابر ولی عصر و امام زمان (عج) از یاد او غافل و از مشکلات مبارزه و رنج های او فارغ هستیم و در میان اشتغالات شلوغ و لهو و لعب های خودمان برای او جایی نگذاشته ایم و اقدامی نمی کنیم و هزار توجیه داریم و دستاویز بدی های افراد و بی اعتنایی دوستان را و یا خوبی حریفان و نظم و انضباط و قدرت و سرعت و صنعت و ثروت و رفاه و سرخوشی های بی امانشان را داریم.

این نکات معلوم می تواند معادله ی مجهول ما را کشف کند و معرفت و محبت و نیت و سبقت و مسارعه را برای ما مفهوم و مقبول و محبوب و مطلوب نماید تا بتوا نیم نام اصحاب حسین(علیه السلام) را بر زبان بیاوریم و با یاد آن ها خود را زنده نگه داریم و برای ولی عصر (عج) که وحدت و غربت را دارد و قساوت و نخوت معاصر و ابر قدرت ها را می بیند و غفلت و فراغت و تسویف و لغو و لهو ما را تجربه می کند ، نور چشم و قدرت دست و سرعت قدم و عِده و عُده باشیم.

‏ما پس از تجربه های مکرر و سرگردانی بر در خانه های قدرت و ثروت، اگر در فناء حسین(علیه السلام) محلی بگیریم و در این وسعت حلول کنیم، و اگر در کاروان او رخت بیفکنیم و مرکب بخوابا نیم، می توانیم حلاوت امن و لذت سلام خدا و سلام انبیاء و سلام ملائکه و سلام اولیاء را ذوق کنیم و بچشیم و می توانیم در این روزهای شبهه و فتنه و انتظار و ترس و یأس و رجعت و بازگشت، همراه هدایت و بینات و فرقان حسین(علیه السلام) و فرزندان او استوار و ثابت قدم بمانیم و با هر نعیق و فریادی راه عوض نکنیم و از خط بیرون نزنیم.

لا یوم کیومک یا ابا عبدالله.

‏برکت روز حسین(علیه السلام) می تواند در این روزهای سخت هم، چراغ ما باشد و سفینه ی ما باشد… روشنی و سیر را در این دریای تاریک و طوفانی، کشتی شکستگان غنیمت می دانند…

شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل

کجا دانند حال ما سبک باران ساحل ها

وارثان عاشورا علی صفائی حائری

بسم الله الرحمن الرحیم

فاصبر ان العاقبه للمتقین.

ان الارض لله یورثها من یشاء من عباده والعاقبه للمتقین.

ان الارض یرثها عبادی الصالحون.

عاشورا روز حسین است و هیچ روزی مثل روز حسین نیست.

عاشورا تنها یک روز نیست، بلکه تمامی تاریخ است. همان طور که کربلا تنها یک قطعه ی خاک نیست. کریلا جغرافیای نامحدوداین تاریخ گسترده است. با این زمینه، سؤال این است که وارث عاشورا کیست؟ چه چیزی برای چه کسی از عاشورا باقی مانده است؟ آیا حاصل عاشورا، شتک خون و زخم های باز و داغ های دردو خیمه های مبهوت و اسیران آزادو پیام های رساست، و از آن طرف حاصل عاشورا، فتح شکست و غنیمت های پشیمان و حکومت های محکوم است؟

درست است که عاشورا لعنت و سلام را آوردو نفرین و سلام را تقسیم کرد، ولی من هر سال حساب می کنم که چه سهمی گرفته ام و چه میراثی برداشته ام؟ آیا از عاشورای حسین و از کریلای حسین، سهمی داشته ام؟

وارث ، قرابت می خواهد. قرابتی بدون حائل و بدون مانع. فرزندی که قاتل پدر باشد، ارث نمی برد. فرزندی که کافر باشداز مسلمان ارث نمی برد. آیا من حسین را نکشته ام؟ آیا من از آن چه که فهمیده ام، چشم نپوشیده ام و کفر نورزیده ام؟

اگر من به ولایت حسین نرسیدم، اگر ابوّت اولیاء را نخواستم، اگر فرزنددنیا و یا بدتر بنده ی دنیا شدم و دین در وجودمن شکل نگرفت و تنها بر زبانم نشست، آیا با حسین قرابتی دارم؟ آیا از عاشورا ارثی می برم و سهمی می گیرم؟

ادامه »

حسین بن علی (ع) با نبردبا حکومت استبدادی یزیدبن معاویه و شهادت خودو یارانش در کربلا درس های جاودانی به مردم جهان در همه ی اعصار و دوران ها آموخت .

یکی از درس های قافله سالار عشق به مردم این است که عامل اصلی فسادو تباهی در هر جامعه ای ، دوری از آموزه های رهایی بخش پیامبران توحیدی است.

گسترش رسانه ها و وسایل ارتباطی در قرن بیست و یکم و آگاهی هر چه بیشتر مردم جهان از مبانی اعتقادات تشیع علوی موجی عظیم از گرایشات پیروان مذاهب و فرقه های دوران ما به شیعه اثنی عشری را به دنبال داشته است.

دایانا ترانکو بانویی که تا سال 2دد5 از مبلغان پر شور کلیسای کاتولیک بودسرانجام با پژوهش های دقیق خوددر اسلام و مخصوصاً نهضت امام حسین (ع) سرانجام مسلمان شدو نام خودرا به ((هاجر حسینی)) تغییر داد. وی عامل اصلی مسلمان شدن خودرا ، پژوهش دقیق به نهضت امام حسین (ع) می داندو در گفت وگویی با خبر روزنامه همشهری (در بهمن ماه 1382)گفت:

((… {ضمن پژوهش های خوددرباره اسلام } در مباحث امامت که پیش می رفتم با یک نقطه اوج روبرو شدم و آن اما حسین (ع) بود.

هرچه در موضوع امام حسین (ع) پیش می رفتم هیجانم برای دانستن علل این همه عظمت بیشتر می شد. ایشان نقطه ی اصلی لحظات شگفت انگیز وجودم شدو با او متولدشدم . هرچه بیشتر می رفتم ، موضوعات جدی تر و جدیدتر گشوده می شدند…

عظمت عاشورا و امام حسین (ع) یک فضای متفاوتی برای من گشود.فکر می کنم عاشورا حجت را برایم تمام کردو تازه عمیق تر شروع به کنکاش کردم …

{و سرانجام} در امریکا مسلمان شدم و بعدبه ایران آمدم تا در کشوری که به نام اسلام و امام حسین (ع) است مطالعاتم را ادامه بدهم . من در ایران سعی کردم در خیلی از مراسم مذهبی شرکت کنم و به طور جدی خودم را با مراسم عزاداری آشنا کردم .در کنار این مراسم آنچه برای من خیلی مهم بود، شناخت شخصیتی از امام حسین (ع) بودکه نقش جهانی داردو حرکت و اراده ایشان برای احیای حقیقت. او همه چیز را فدا کردتا اصل دین و حقیقت انسانیت بماند.))

هاجر حسینی در پایان مصاحبه خویش می گویدکه در مراسم عزاداری وآگاهی از شوق شیعیان برای زیارت قبر حسین (ع) موجب می گرددکه بسیاری از پژوهشگران بی طرف ،به پژوهش و تحقیق بپردازندتا بدانندچه عاملی موجب این همه شور و هیجان می گردد. وی در پایان مصاحبه خویش می گوید:

((من فقط همیشه خدا را شکر کرده ام که مرا در مسیدحقیقت قرار داد…من فقط خدا را شکر می کنم که مرا با عاشورا و امام حسین (ع) مسلمان کرد.))

امام حسین علیه السلام و نهضت جاویدکربلا محمودحکیمی